التفکر و التدبیر فی احوال عزیزنا الکیر

باب اول در عشق و شور و مستی و ای پسر بدان که این باب را از آن آورده ام که بدانی عشق به کیر را و عشق با کیر را غایتی دیگر است پس بدان که کیر آلت عشق است و آن را بسیار کار بفرمای چه حافظ گوید خمار صد شبه دارم شراب خانه کجاست آلتی راست دارم جنده خانه کجاست یعنی جندگان هم از بهر پول نهمی دهند که مست از شراب ناب کیرند که خداشان در ازل این عشق در دل نهاد و هیچ گاه جانب کیر فرومگذار که کیر عزیزست هر چند روزگار بدی فرماید شنیدم بیتی از عبید در باب سختی روزگار روزگار ار به کام ما نبود کیر در کون روزگار کنیم یعنی که در شدت هم کیر را از عشق محروم منمای که اگر چنین کنی خدایت چوب در آستین کناد و ای پسر بدان که کیر در نظران زنان بهترست نه از جهت طول و قطر که هر که بِه داند که کیر به کس چون راند اوست که همه کس ها گاید زیرا که اوست که جمله کس ها خمار لقا و وصالش باشند جهاندیدگان و سپید مویان و بکنان دانند مر این راز را که در بر هر کس نشاید گفت مر آن را و زمانی دخترکی را در غیاب شویش سخت گاییدم مرا زمانی که در جمع دوستان بود بدید پس اشارتی کرد و چنین گفت گر جماع این است کین خر میکند بر کس ما میرینند شوهران که اصل در جماع عشق باشد و کیفیت نی حشر باشد و کمیت از طول و از قطر اینها آوردم ای پسر که طریق عشق دانی و دست بر کیر شبانگاهان به جلق کمتر بری هر چند اگر آدمی ناچار شود از جلق هم ورا باکی نباشد و حرجی نیست بر او اگر دست نوازشی بر سر یتیم کیر برد که جلق را خود غایتی دیگر است و سخن آن در بابی دیگر همی کنم که اکنون مقال آن نیست جلق میزن که جلق خوش باشد جلق به زیر دلق خوش باشد ادامه نوشته کیر ابن