دا د لومړي ځل یادونه ده چې زه لوند شوی وم. زه پنځوس کلن یم او اوس دوه ماشومان لرم. لومړی ځل زما اوبه زما د مور مخې ته راغلې کله چې هغه 2 کلنه وه موږ په لسو (کلیو) کې ژوند کاوه. دا په ژمي کې یوه ورځ وه چې زه پوهیدم چې یوه هګۍ ځړول شوې وه. هغه شپه چې غوښتل یې ویده شي، د موم سره یې غوړ کړئ او سبا یې وتړئ. په هغه شپه، دا زما د پلار وار و چې د کروندو او اوبو سره مرسته وکړي، او هغه به د سبا تر غرمې پورې کور ته نه راځي.
هغه شپه موږ غوښتل چې ویده شو، مور مې موم راوړه او راته یې وویل چې زما پتلون راوړه چې موم پرې ولګوم، یو څو کاچوغې پنبې هم راوړې، دا صحنه یې په لیدو وخندل، خو هغه یې راوړه. څو ثانیې وروسته یې له ځانه وپوښتل: څنګه یې؟ ما وویل چې ته زړه لرې. څو دقیقې وروسته مې احساس وکړ چې بدن مې لړزیږي او له بدن څخه یوه ګنده اوبه راوتلې او توییږي. زه وخندل او ویې ویل چې مورې څه شوي؟ په ټوکه یې وویل چې زکام دی، پوزه یې اوبه شوې، بیا یې وخندل، او زه په ښه حالت کې وم. د شپې ویده شوم، سهار چې له خوبه پاڅېدم ما ولیدل چې هګۍ یو شان او ښې وې.
