Yarına kadar

Babam bir şey söylemedi, anne ağlıyordu ama babam küçük bir kaşlarını bile almadı ve onu yüzüme attığı aynı okul mantosuyla okula getirdim. Şimdi sanki babam gibi değilim, yüzüm ya da inancım değil… Benden miras kalan tek şey ailenin kibirli gururu .. Kimse bana güvenmedi, bu yüzden dünyanın en sessiz insanlarından Mitra'yı aradım. Onu yanına getirmişti, telefon kartı ödünç alan yaşlı bir adam hakkında ne meditasyon yapmam gerektiğini biliyorum Dolaptaydım Sözlerimi özetliyor gibiydim, onlara Farhad'ı arayacağımı söyledim ve oraya gidip gelemeyeceğimi sordum ama sonra parayı saydım. Otobüs şoförü güldü ve başını salladı. Mitra'yı yüzümde düşündüm, eğer burada olsaydım, muhtemelen başını sallardım ve hamilelik hakkında biraz farklı olması için bir şaka söylerdim, hala içimde yaşayan bu küçük yaratığı düşünmezdim. Kendimi evimde hissettiğim birine yakınken asla anne olmayın Farhad hayır. Benimle rahat olması onun için çok kolay olduğunu biliyorum, o bile kanepede oturuyor ve benim ıslak şal öpüşme güzel bir adam.O gece için üzgün değilim.Bir kaç dakika bile çok sevilen birinin olması harika hissettiriyor. Gözlerini okşayarak, dudaklarını öperek, çalıştığın parfüm dükkanının önüne daldı. Müşterilerinin içeri girmesini bekliyordum. Bu yüzden, ona bakarken, alaycı oyunlar almaya gelen genç kız ve babasıyla yumuşak olması eğlenceliydi. Şalın etrafındaki kafenin yanındaki buzun altındaki aynı parka koştum Suyun orada olduğunu anlamıyordum, sadece bir gün bana hediye edilen bu lanet kokuyu koklamak istedim, beni sevmek zorunda değildi, bu çocuk yüzünden benimle kalması bile gerekmiyordu, ama saymaya başlamadan önce bunu bilmeme hakkım yoktu. Kürtler bana gözyaşlarımın kırıldığını söylüyordu ... Mitra'yı aradığımda yarına kadar yarım saat var ve çılgın sohbet ediyor.Şimdi endişelenecek çok şeyim var, ama içimdeki bu küçük kız beni ağlatıyor. Keşke o kadar soğuk olmasaydı