بھول گیا

حالا که رفته ای دل دلیل می اورد و عشق گریه میکند با این همه جای خالیت پر نمیشود نه با خیال و نه با خاطره حالا که رفته ای برای پنجره فرقی نمیکند باران ببارد باران نبارد بارن باران باران به صفحه برفکی تلویزیون خیره بودم پتو را از روی شانه هایم برداشتم باورم نمیشد صبح بود اما گونه های هر دو اتاق تاریک بود تاریک از شبی که که نرفته بود نمیدانستم باید بروم یا بمانم سکوت خانه آزارم میداد هر طرف که نگاه میکردم تمام خاطرات تمام لحظه های دوست داشنی زندگیم در مغزم بالا و پایین میشد حتی آن صحنه دلم میخواست غم دلم را با گریه خالی کنم اما نمیتوانستم هم حس انتقام داشتم هم حس شکست و هم در اعماق وجودم روزنه نوری از عشق سوسو میزد شب آخری بود که مثل هر شب به گردش رفتم هوا گرفته و بارانی بود و مه غلیظی در اطراف پیچیده بود در هوای بارانی که از زننده گی رنگ ها و بی حیایی خطوط اشیائ میکاهد من یک نوع آزادی و راحتی را حس میکردم و مثل این بود که باران افکار تاریک مرا میشست در این شب انچه که نباید بشود شد من بی اراده پرسه میزدم ولی در این ساعت های تنهایی در این دقیقه ها که درست مدت آن یادم نیست خیلی سخت تر از همیشه صورت بی حرکت و بی حالتش مثل نقاشی های روی جلد قلمدان جلوی چشمم مجسم بود وقتی که برگشتم گمان میکنم خیلی از شب گذشته بود و مه انبوهی در هوا متراکم شده بود به طوری که درست جلوی پایم را نمی دیدیم ولی از روی عادت و از روی حس مخصوصی که در من بیدار شده بود جلوی در خانه ام که رسیدم دیدم یک هیکل سیاه پوش پیکر زنی بر روی سکوی در خانه ام نشسته کبریت زدم که جای کلید را پیدا کنم ولی نمیدانم که چرا بی اراده چشمم به طرف آن کشیده شد دو چشم درشت سیاه که میان صورت مهتابی لاغری بود همان چشمانی که به صورت انسان خیره بود ولی نگاه نمیکرد را شناختم من مثل وقتی که آدم خواب میبیند خودش میداند که خواب است و میخواهد بیدار بشود اما نمیتواند مات و منگ ایستادم سره جای خود خشک شدم کبریت تا ته سوخت و انگشتانم را سوزانید آن وقت یک مرتبه به خود آمدم کلید را در قفل پیچاندم و در باز شد خودم را کنار کشیدم او مثل کسی که راه را بشناسد از روی سکو بلند شد از دالان تاریک گذشت در اتاقم را باز کرد و من هم پشت سره او وارد اتاق شدم دست پاچه چراغ را روشن کردم دیدم او رفته روی تخت من دراز کشیده صورتش در سایه واقع شده بود نمی دانستم او مرا می بیند یا نه صدایم را می توانست بشنود یا نه ظاهرا نه حالت ترس داشت نه میل مقاومت و نه اثری از انتقامی که می دانستم در تلاش برای اوست مثل این بود که بی اراده آمده بود یک جور درد گوارا و ناگفتنی حس کردم دلم میخواست در پس تمام ناگفته هایش گم شوم از آخرین رفتنش هفته ها میگذشت و من به دنبالش نرفته بودم دلیل آمدنش را هم نفهمیده بودم این چنین بی اراده آمدنش را این سکوت برایم حکم یک زندگی جاودانه را داشت صورتش یک فراموشی گیج کننده داشت از تما شای او لرزه بر اندامم افتاد و زانو هایم سست شد در این لحظه تمام سرگذشت دردناک زندگی خودم را پشت چشم های درشت او دیدم چشم های تر و براق مثل گوی الماس سیاهی که در اشک انداخته باشند در چشم هایش شب ابدی و تاریکی متراکمی را که جستجو میکردم پیدا کردم و در سیاهی افسون گر آن غوطه ور شدم قلبم ایستاد جلوی نفس خود را نگه داشتم می ترسیدم نفس بکشم و او مانند دود و ابر ناپدید شود چه کردم با او پشت پلک هایش هزار حرف نگفته بود دلم می خواست زبانم باز می شد و می گفتم که من منتظرت مانده بودم اما در مسیری هول داده شده بودم که خبر نداشتم نمی توانستم خودم را جای او بگذارم جای دردی که او آن شب کشیده بود گفته بود بر می گردد و من باید منتظر میماندم اما نماندم من حرکت کرده بودم و او جا مانده بود اسمش را گذاشته بود خیانت اما خیانتی نبود سو سوی نوری بود از نفسی که رفته و تکیه گاهی بود که میخواستم نفسم را برای بازگشتش نگه دارم چه خوب خودم را با جملات توجیح میکردم و چه آسان جایش را به دیگری سپردم هنوزم دلم برایش پر میکشد برای هر ضربه قلبش برای هر خنده محوش ولی چه سود او دلگیر بود و من فاتح یک عشق جدید هر چند تلاشم بی حاصل بود اما دلم می خواستم برگردم برگردم پیش او همین آمدن این گونه اش شاید عذاب آخرتی بود که باید میکشیدم تنش بی حس و حرکت آنجا افتاده بود عضلات نرم و لمس او رگ و پی و استخوان هایش منتظر بوسیده شدن بودند به سمت چراغ رفتم و آن را خاموش کردم دو شمعدانی آوردم و کنار تخت مقابل صورتش گذاشتم زیر نور شمع با آن شعله های رقصان صورتش جان دوباره گرفت از سره جایم بلند شدم و آهسته نزدیک او رفتم کنارش دراز کشیدم حتی یک کلمه تا آن زمان میان من و او ردو بدل نشد و فقط حرکات چشمانمان با هم حرف میزد نمیدانم بی اراده آمده بود بی اراده بر تخت خواب من دراز کشیده بود و بی اراده جسمش را به من هدیه میکرد خودم را در آغوشش انداختم پستان های درشتش را به سینه ستبر خود فشردم لبهایم را به انهنای گردنش چسباندم و شهوت ناک بوسیدمش من بی تاب از هجوم شهوت او را بر روی تخت کوبیدم وشروع کردم به در آوردن لباس هایش او مانند بره ای مطیعانه بر ر
وہ بستر پر لیٹا اپنی پوری سستی کے ساتھ اپنے پیروں کی انگلیوں کو گھسیٹتا ہوا میرے قدموں کی طرف لے جا رہا تھا۔میں آہستہ آہستہ اپنے جسم سے ہٹ کر اس کی بے حس آنکھوں میں دیکھ رہا تھا۔اس کی رفتار منٹوں کے لیے بھی کم ہو چکی تھی۔میں وقت بھول چکا تھا۔میری سانسیں اکھڑ رہی تھیں۔ میں نے اسے نرمی سے چوس لیا اور اسے آہستہ سے کاٹا، میں نیچے گیا اور اس کے پیٹ کو چوما، میں نے اپنا نچلا عضو تناسل نیچے کیا اور وہ کراہ رہی تھی، وہ سانس روک رہی تھی، اس کا رنگ نیلا ہو رہا تھا، ہماری پیشانی سے پسینے کے بڑے دانے بے رحمی سے بہہ رہے تھے۔ اس کے گالوں پر میں نے اسے مزید نچوڑا، میں نے اسے زور سے مارا، میں نے اس کے بازو کاٹے، میری بھوک مٹ چکی تھی، میں نے لالے کو اس کے ہونٹوں کی ہوس کے خلاف سنا اور وہ دھیمی سانسیں جو میرے کان میں ہلکی سی کراہ کے ساتھ سرگوشیاں کرتی رہیں، میں سنتا رہا۔ اس کی آواز کی گونج تک، اس کے ہونٹ سرگوشی کر رہے تھے، میرا دل اس کی آواز کے لیے بھرا ہوا تھا، میں نے احتیاط کی اور میں نے صرف چند الفاظ سنے، آج کی رات یاد رکھنا اور میری آنکھوں میں جھانک کہ میں اپنی نگاہوں کا وزن اپنے ساتھ نہ لے جاؤں کہ تجھے معلوم ہے کہ میں پھر سے تیرے بغیر جاؤں گا لفظوں کے معنی میرے لیے عجیب تھے میں ہوس کے نشے میں ڈوبا ہوا تھا اور اس نے میری اندھیروں میں ڈوبی آنکھیں بند کر لی تھیں۔ purgatory پتا نہیں مجھے کیسا لگا جیسے میں ایک بھوکا بھیڑیا ہوں جو اپنے شکار کو نگل رہا ہو، میں کراہتا اور بے ہوش ہو گیا، ہائے کیا خوشی تھی اس کے پاس، اس بار میں اسے معمولی سی غلطی سے ہمیشہ کے لیے کھونا نہیں چاہتا تھا۔ میں نے اسے اس قدر مضبوطی سے پکڑ رکھا تھا کہ اگر وہ چاہے تو کہیں نہیں جا سکتا، میں نے اپنا سر اس کے سینے پر رکھ دیا، میں نے اپنی سانسیں روک لیں تاکہ بہتر سن سکیں، لیکن میں نے سر اٹھا کر اس کی طرف دیکھا، اس کی آنکھیں کھلی کی کھلی رہ گئیں، اور میں گھورتا رہا۔ چھت پر، میں نے اسے پکارا، میں نے کوئی جواب نہیں سنا، وہ مجھے میرے وجود کی گہرائیوں سے ایک ہلکی سی چیخ دہرا رہا تھا جو اسے میرے پورے دل میں درد کہہ رہا تھا میں اندر سے ایسے کھا رہا تھا جیسے میں کھا رہا ہوں، محبت مجھ سے رو رہی تھی، مجھ پر عذاب نازل ہوا تھا، اس نے مجھے آخری تیر مارا تھا، میں نے اسے اپنے پاس رکھا تھا، وہ میرے پاس تھا، لیکن مجھے سمجھ نہیں آرہی تھی کہ وہ کیسے؟ بھرا ہوا تھا، اس نے اپنی ہوس کی آگ سے اپنی جڑوں پر کیسے کلہاڑی ماری، میں نے دستک دی، الفاظ آئے اور گئے جہاں میں نے دیکھا، میں نے اس کی آنکھوں کو دیکھا، وہ کسی اور محبت یا کسی اور سانس سے شفا نہیں پا سکتا تھا، وہ چلا گیا اور صرف لہرایا میری طرف ہاتھ